یادداشتی برای کنسرت گروه رستاک/چقدر دل این مردم شادی می‌خواهد...

                                                               

موسیقی ما - سمیه قاضی‌زاده: اجرای قطعات موسیقی فولکلور ایران، سرلوحه کار رستاک است؛ اتفاقی که پیش از این هرگز به این شکل و با این صحه‌گذاری انجام نشده بود. جدای از این، اگر هم گرو‌ه‌هایی در این زمینه فعالیت می‌کردند، انتخاب‌هایشان در زمینه قطعات و تنظیم‌ها، آن‌قدر هوشمندانه نبود که مردم تا این اندازه با آن‌ها همراه شوند. 

خوشبختانه گروه رستاک با اینکه چندین سال از تاسیس آن گذشته، در چند سال اخیر فعالیت پویایی هم در زمینه انتشار آلبوم‌های صوتی و تصویری و همچنین کنسرت‌های متعدد موسیقی در تهران و شهرستان‌ها و البته خارج از ایران داشته است. گروهی جوان و یکدل که به نظر می‌رسد چند صباحی است همدیگر را پیدا کرده‌اند و توانسته‌اند اجراهایی پرشور و انرژتیک از آثار موسیقی نواحی ایران به نمایش بگذارند. 

انتخاب قطعات شاد فولکلور را شاید بتوان یکی از دلایل موفقیت گروه رستاک و استقبال ویژه مردم از آن‌ها دانست. رستاکی که خودشان در اجرای بسیاری از قطعات با دست زدن دیگر نوازندگان و خوانندگان گروه را همراهی می‌کنند، هیچگونه مشکلی با همراهی مردم با اجرای این شادیانه‌ها ندارند. 

در کنار این‌که، این شادی باعث سخیف شدن کار آن‌ها نشده، چرا که ذات این قطعات جایگاهی درست و حسابی در میان مردم ایران دارد. علاوه بر همه این‌ها، مهر تائید بسیاری از اساتید و هنرمندان موسیقی سنتی و فولکلور ایران پای کارنامه رستاک خورده و در کنسرت‌های مختلف این گروه یا به بهانه انتشار آلبوم‌هایشان از ایشان تعریف و تمجید کرده‌اند. 

همچنین حضور استادان موسیقی مقامی و نواحی ایران در کنسرت‌ها و البته آلبوم‌های تصویری این گروه هم اهمیت بسزایی دارد. 

اول اینکه اعضای گروه خودشان را موظف به پاسداشت هنر بومی استادان این موسیقی و تلمذ در خدمت آن‌ها دانسته‌اند. دوم درک حضور این استادان و حرکت سمبلیکی است که این گروه آن را پایه‌گذاری کرده‌اند. به این معنی که فقط نخواسته‌اند قطعاتی که ببیشتر مردم ایران بلدند، اجرا کنند و بروند پی زندگیشان، بلکه برعکس احترامی که برای این موسیقی قائلند، هم در تاکیدی که روی یادگیری درست لهجه‌ها و ادای مناسب گویش‌هاش مختلف دارند، هم در پارت‌های مخصوصی که برای تکنوازی و بداهه‌نوازی استادان موسیقی مقامی و نواحی ایران قائلند مشخص است. 

کار روی گویش‌ها و لهجه‌ها و همچنین تون آوایی قطعات محلی از جمله کارهایی است که رستاکی‌ها آن را به صورت همیشگی انجام می‌دهند. 

هم به واسطه جوانی اعضای گروه و هم قطعات شاد انتخاب‌شده توسط آن‌ها، کنسرت‌های رستاک با شور و نشاطی مثال‌زدنی همراه است. نشاطی سالم و ایرانی. گذشته از این، رستاک روی ویژگی‌های نمایشی کنسرت‌هایشان هم کار کرده‌ است، از جمله گروه سه نفره دف‌نوازان و سازهای کوبه‌ای که به شکلی هماهنگ و زیبا قطعاتشان را اجرا می‌کنند که حض بصری مخاطب را هم باعث می‌شود. 

مشارکت همه اعضای گروه در نواختن سازهای مختلف هم یکی دیگر از این ویژگی‌های کنسرتی است، به نوعی که کمتر نوازنده‌ای در این گروه حضور دارد که تنها به اجرای یک ساز بپردازد. اغلب اعضای گروه یا در کنار نواختن ساز، همخوانی می‌کنند یا به نواختن سازی دیگر مشغولند، یا پارت‌هایی را به صورت تک‌خوانی اجرا می‌کنند. صحنه گروه رستاک، صحنه‌ای است داینامیک که اعضای آن در تمام طول اجرای قطعات مختلف به صورت چرخشی از این طرف به آن طرف سن می‌روند. 

استقبال مردم از قطعات موسیقی فولکلور که پیش از این این صورت گلچین قطعات استان‌های مختلف ایران تنها با صدای خوانندگانی چون خانم سیما بینا شنیده بودند، نشان از هوشمندی این گروه و پیدا کردن خلاای که موسیقی کنسرتال ایران وجود داشت می‌دهد. 

رستاکی‌ها همچون هر گروه دیگری، به خصوص گروه‌های جوان، بی‌نقص نیستند. گروه همخوانان گروه، به خصوص صدای آقایان همراهی‌کننده این گروه آنچنان مناسب نیست. تنظیم برخی از قطعات از جمله قطعه قشقایی که به قول اعضای گروه در راستای سبک موسیقی می‌نیمال و گام جز! انجام شده است، هیچ همخوانی با دیگر کارهای این گروه ندارد. 

اگر قرار است کار اصلی گروه، اجرای قطعات موسیقی نواحی و مقامی ایران باشد، دیگر اینکه تنظیم این قطعات در گام جز! و می‌نیمالیسم انجام شود، چه کاری است. با اینحال نفس کار گروه رستاک آنقدر ارزشمند است که به راحتی می‌توان از کنار این مشکلات گذشت و دل به شور تنیده در قطعات و البته اجرای شورمند رستاکی‌ها سپرد. آخ! که چقدر دل این مردم شادی می‌خواهد...